اثر بخشی آموزش الگوی چند محوری شفیع آبادی ودرس پژوهی برانگیزش شغلی آموزگاران

هدف پژوهش حاضر اثر بخشی الگوی چند محوری شفیع آبادی و درس پژوهی بر انگیزش شغلی معلمان بود . روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود . جامعه آماری کلیه معلمان دوره ابتدایی شهرستان سروستان بودند ؛ نمونه گیری به روش تصادفی انجام شد ابتدا از بین 9 مدرسه شهری سروستان 6 مدرسه و از بین 14 مدرسه چند پایه روستایی 11 مدرسه و از بین 10 مدرسه مستقل روستایی 7 مدرسه به تصادف انتخاب شدند و معلمان این مدارس به پرسشنامه انگیزش شغلی پاسخ دادند در مرحله دوم به شیوه تصادفی از بین معلمان که نمره کمتری گرفته بودند 45نفر به تصادف انتخاب ودر 3 گروه ،گواه و آزمایش 1و2 جایگزین شدند ؛گروه آزمایش 1هفت جلسه 5/1 ساعته آموزش بر اساس الگوی چند محوری شفیع آبادی دریافت کردند.گروه آزمایش2 هفت جلسه 5/1 ساعته بر اساس درس پژوهی دریافت کردند و در گروه گواه مداخله ای صورت نگرفت .پس آزمون اجرا و یک ماه بعد پیگیری انجام شد ، داده ها با استفاده از تحلیل واریانس و کوواریانس و تی وابسته تجزیه وتحلیل شدند ،نتایج نشان داد که الگوی چند محوری شفیع آبادی بر انگیزش شغلی تاثیر معنادار دارد و درس پژوهی نیز بر انگیزش شغلی تاثیر معنادار دارد و بین اثر بخشی الگوی چند محوری شفیع آبادی با درس پژوهی بر انگیزش شغلی جز در بعد استقلال تفاوت معنا داری وجود ندارد که اثر بخشی الگوی چند محوری در بعد استقلال از درس پژوهی بیشتر است ،و نتایج در طول زمان پایدار است .